Reallıq kabusdur, amma, onlar hələ ki, şirin röyalarında yaşayırlar... Hər birinin gözünə baxanda görülməsi o qədər də çətin olmayan qeyri – müəyyənliklər. Hansı oyunu daha çox sevdiklərini soruşanda, hansı növ kitablara üstünlük verdiklərini xəbər alanda belə, hələ də bir ağızdan: “HAMISINI” deməkləri məni belə düşünməyə sövq edir: “Ne olursa olsun, onların yanında qeyri – müəyyəni müəyyən etməyə cəhd etmək üçün bir daha güc gəlir insana.”
İstəyirəm sizlərə balaca bacım Nərgizin həyatından danışım. Utancaq, bir o qədər də sakit olan səkkiz yaşlı Nərgizi yalan danışmağa məcbur edən qrup rəhbərindən danışım. Hələ də adını dəqiqləşdirə bilmediyim bu “üzdəniraq” xanım bacımı və orda olan bir çox uşaqları ayaqqabısının dabanı ilə vuraraq cəzalandırma yolunu seçibmiş özünə. Üstəlik, himayəsindəki uşaqları şəxsiyyət kimi formalaşdırmağa həm görəvli, həm borclu olan bu şəxs onlara yalan danışmaq kimi (Nərgiz ilk öncə üzündəki yaranın səbəbini yatağından yıxılaraq meydana gəldiyini açıqlamışdı) ucuz bir yola təşviq edərək, heç nə olmamış kimi davranır. Görəsən, belə insanlar düşünmürlərmi ki, dörd divar arasında ümid tapmağa çalışan gələcəyimizi şiddət tətbiq etməklə tərbiyələndirməyi yeganə variant kimi görənləri Allah necə cəzalandıracaq. Lakin, öz növbəmdə hamınızı bu cür halların üstündə dayanmağa və bacardığımız qədər aradan qaldırmağa çağırıram.
Sonuncu görüşümüz xoş xatirələrlə də yadda qalan oldu. Qardaş və bacılarımızla istər qrup daxili, istərsə də hamılıqla oynadığımız oyunlar, Xaqaninin ad gününün təntənə ilə qeyd olunması, həmin günü həyatım boyunca unuda bilməyəcəyim xatirələrlə dolu günlər sırasına əlavə etdi. Uşaqların bizi səbirsizliklə gözlədiyini bilmək onlar qədər məni də növbəti görüşü həyacanla gözləməyə vadar edir...
Комментариев нет:
Отправить комментарий